|
| terug naar de 2015 index |
mei 2015  light at the first sigh the first light of the day came in like the first light 20362 nights ago  lighted by darkness ik loop van gezicht naar hoofd staar in ogen van het licht beroofd de gids vertelt een lang verhaal in een vervreemdende taal ik verlaat de zaal verdoofd  de stad is stiller dan een kwartier geleden ik hoor de Last Post al tussen de gevels langzaam haast ik me en sluit me aan achter een rij stille ruggen de laatste tonen sterven weg de stilte is als zuchten van de zee stil als licht hoog achter de wolken een kind glipt ongemerkt weg, een mobieltje trilt onhoorbaar in de gracht kwaakt een eend 4 keer  ploegend door de paardebloemen bedwelmend walmt het geel kniehoog mijn oog traant geel mijn oor suist geel mijn hoofd denkt geel mijn hart klopt geel mijn ademt hapt geel bedwelmend walmt het geel alom ploegend door de paardebloemen  we waadden door verfzeeën van silent sea naar cape cod storm toen raakte ik je kwijt je blonde haar verdween ergens in een poolzee en ik verloor mezelf in sabostapol sunrise later vond ik je terug op een bankje je zei: je kunt de verf nog ruiken buiten loeide de lentezee kleurkracht 10  uitzicht inzichtelijk gemaakt zo stel ik me het voor gevoelsvogels rustend op gedachtenstakels in levenswater zielenzeil drijft naar toreneinde dat duurt nog lang de wind is zo zwak  voor het intake gesprek moet ik even wachten de wachtkamer is leeg en stil ergens in het gebouw klinkt een gelach meteen gevolgd door een snikkend gehuil ik voel onrust in me opborrelen aan de muur hangt een poster met een zonsondergang ik rek mijn hals om te lezen wat er op staat een spreuk van een zekere dale carnegie: 'als je je angst wilt overwinnen, blijf dan niet binnenhuis zitten piekeren, ga naar buiten en zorg dat je bezig bent' rustig kom ik overeind en loop naar buiten op zoek naar een bezigheid  we wandelen door duin en bos, de zon breekt eindelijk door en meteen worden de geuren sterker en zingen de vogels welluidender we zien een slak met een slakkenvaart kruipen langs een schors naar het licht van de hemel we eten een boterham en drinken water met een granaatappelsmaakje we spreken over oneindigheid van tegenslagen en de geringheid van successen de slak is 1 groef verder gekomen; op deze manier, zei ze, komt ie er nooit ik probeer voor de slak op te nemen: waarom haasten?  op zo'n dag als vandaag wanneer ik de regendruppels tel die tegen het raam te pletter slaan en mijn roerbakje tofu eet denk ik weemoedig terug aan gistermiddag toen ik ruggelings omringd door bloeiend gras op de dijk lag en een banaan at het was niet zo stil als ik zou wensen maar wel vredig achter mij zoefden hardfietsers over de dijk die 'opzij!' riepen boven mij in de nevelige hemel dansten zwermen muggen in een onbegrijpelijke en toch boeiende choreografie wanneer ik me oprichtte, zag ik op het water tientallen witte zeilen ook in een onbegrijpelijke choreografie om de boeien heen toen telde ik mijn zegeningen: 4 keer opzij, 34 muggen en 19 zeilen en nu vandaag doe ik hetzelfde met de 28 droppels die langs het raam glijden  omdat ik nodig moest plassen ga ik bij foam museum naar binnen handig zo'n museumjaarkaart daarna kan ik me ontspannen de tentoonstelling bekijken bijvoorbeeld details of a dark horse in low light ik kijk door het raam met getint glas een kleine binnentuin in de schemering een meeuw vliegt een wolk binnen een uur later loop ik wat doelloos langs de zonnige kant van de vijzelstraat de rozen waren in de aanbieding drie bossen voor de prijs van twee ik ontwijk een scootmobiel, een man vraagt om een euro, een euro maar meneer een etalageraam spiegelt - twee werelden worden een last van aambeien? eerste consult is gratis ik krijg dorst en bij café mulder is een tafel vrij in de zon dat mijn biergals driekwart schuim bevat daar durf ik niets van te zeggen  om aan mezelf te ontsnappen neem ik de trein naar amsterdam-zuid het is een mooie middag om wat kunst te zien de tram brengt me naar de minervalaan een smal park tussen twee drukke rijbanen de zon breekt nu goed door, fijn een oudere heer en een wat jongere dame komen over het gras op me af ik herken zijn gezicht meteen: rudi fuchs, mister artzuid himself ik groet hem met: goedemiddag meneer fuchs wat fijn en toevallig om u tegen te komen! ik probeer grappig te vervolgen: misschien wilt u me rondleiden? hij kijkt me geschrokken en onzeker aan en begint een antwoord te prevelen de dame die bij hem is sneller en luider: nee meneer fuchs heeft al een afspraak ze steekt haar arm in de zijne en trekt hem mee ik wandel verder en schaam me een beetje maar niet zo erg en lang gelukkig ik probeer van de beelden een beeld te vormen om aan mezelf te ontsnappen  de laatste trein was vol en vies overal blikjes, chipszakjes en kranten er werd gelukkig weinig gepraat ik dacht: dankzij de digitale schermen een kwartier vertraging nu in weesp wachtend op de aansluitende trein de hele dag al gemiste aansluitingen ik dacht: de ns houdt niet van mij de aansluitende trein kwam ik zag een meisje instappen behangen met een masker en slingers ik dacht: waar is het feestje? gelukkig was ik niet uitgenodigd ik haat feestjes, ook feestjes die een einde maken aan alle feestjes ik dacht: is een begrafenis ook een feest? de laatste trein vertrok eindelijk voller, viezer en stiller sommigen sliepen anderen typten ik dacht het mijne ervan  ik fiets in het donker naar huis, 31 mei nog twee uur dan is mei echt voorbij het regent, fijnmazige lauwe meiregen meiregen is niet zo nat lijkt het wel ik laat mei doorweken van meiregen word je schoon je wordt gewassen, mei was mij van alle zonden vrij, ik hou van mei  "Betreden op eigen! eigen! risico!!!! RAM!" er is geen alternatieve route zo direct voorhanden, maar het pad ziet er goed uit: de dijk is leeg op onschuldige boterbloemen en zuring na nergens verontrustend plukjes wit in het groen ik waag het erop en klim over het hekje en vind zelfs een stok met een scherpe punt moet ik hem de ogen uitsteken of een pak slaag geven? de dijk blijft vele bochten vrij van gevaar ik krijg weer oog voor de bloemen en de zeilschepen die op het Zwarte Water drijven de zon schijnt en ik de wind komt van opzij ik gooi de stok, meer een rietstengel, weg neurie zelfs 'won't you walk along baby' maar prijs de dag niet voordat het avond is geldt hier ook: net in de laatste bocht ligt een kudde schapen in het gras verstopt ik loop door, één voor één komen ze overeind mijn hart bonst in de keel, mijn benen trillen zelfs de lammetjes stuiven weg, maar de moeders blijven staan ik zeg dag schaapjes, lekker weertje he?! zo spreek ik een bemoedigend woordje hier en een aardige opmerking daar - rustig blijven een schaap de laatste komt langzaam overeind traag en zelfbewust als een schurk in een western van Sergio Leone hij kwauwt wat en staart me aan met zijn spleetpupillen de hoorns liggen onzichtbaar diep verborgen in zijn dikke vacht ik loop rustig door, vooral geen onverwachte bewegingen maken hij volgt mijn voorbijgaan met zijn hoofd traag draaiend dan hou ik het niet meer en trek een sprint naar het hek veilig aan de andere kant neurie ik opgelucht 'why..ai.. ai..' ik werpp nog een laatste blik achterom en huiver: het monster ligt weer schaapachtig kauwend in het gras  |
© geert van der wijk - 2023