nationale gedichtendag

toen je zag dat ik je zag
groette je met: dag!
je liep meteen door
ik riep: tis goed hoor
je zei niets terug
ik zag nog net je rug
verdwijnen in de massa

bij de supermarktkassa
kreeg ik je whatsapp
met de boodschap:
alleen in onze dromen
kunnen we samenkomen
ik wacht aan de overkant
ergens in regenboogland

ik begreep wat je bedoelde:
dat je niets voor mij voelde
zo zeggen dichters dat
in plaats van tot ziens schat
je hebt gelijk, gefeliciteerd
ik heb je meteen geblokkeerd





déja vu

drie dagen geleden
dacht ik al
dat het vandaag
1 februari zou zijn

ik liep door de stad
het schemerde
een man sprak me aan
met een beroemde naam

ik stelde hem teleur
verward liep hij door
in slecht licht dacht ik
word ik snel verward

ik keek in een etalage
en dacht: over 3 dagen
zal het vandaag
1 februari zijn





Geen idee

Het is ochtend en ik zwerf langs de waterrand
Gedachten zonder zin en richting spoelen aan
Gevoelens onbesteld en onbestemd verzanden
Ik verzamel ze als een jutter in mijn geheugen
Nu nog waardeloos en zinloos, maar op een dag
Na rijping, gisting en schifting, kom ik op een idee




Wachten op het lengen der dagen I

Dag na dag zie ik de nacht lichter worden
De sterren en maan worden schimmen
De aarde is vervuld van bloeiend groeien
De hemel is verzaligd van zingend verlangen
De wateren zijn vergeven van woelend krioelen
De zomer triomfeert, rood lurkend gulpend
Als wijn wentelend in een fonkelend glas
Nu het nog kan, nu het nog mag, vier de zomer
Want over 21 dagen winnen de nachten weer



Wachten op het lengen der dagen II

De avondwind dreef loom kabbelend op het meer
Een zwoele zucht deed af en toe een zeil klapperen
De zon hing laag en uit beeld aan de bleke hemel
Hij woelde met zijn voet door het zand naar de hare
Ze voelde zijn eeltige teen aan haar kleine teen schuren
Een koude huivering doorvoer haar en ze trok haar voet terug
Ze voelde zijn warme klamme hand langs haar rug omlaag strelen
Haar jurk raakte ogenblikkelijk doorweekt van zweet
Ze boog zich voorover, een beetje losser uit zijn greep
Het wordt volgens mij een lange warme zomer, probeerde hij
Nog 17 dagen en de nachten lengen weer, beweerde zij
Hij zat een tijdje stil, zei toen OK, stond op en liep weg




Wachten op het lengen der dagen III

De schemering duurde de hele avond en nacht
Gisteren, vandaag, morgen, één donkerblauw nu

De vogels bleven de hele blauwe nacht amechtig zingen
Geluiden en stemmen uit verre tuinen klonken dichtbij

Vandaag was gisteren morgen, doceerde hij
Morgen is vandaag gisteren, riposteerde zij

Over 12 dagen winnen de nachten weer, zuchte hij
He wat ben jij vandaag ongezellig, verzuchtte zij




Wachten op het lengen der dagen IV

Hij keek haar aan en zei glimlachend: proost op jou!
Zij keek hem in de ogen en zei lachend: proost op ons!
Zijn bierglas en haar wijnglas raakten elkaar tingelend aan
Stil nippend keken ze vanaf het balkon de donkere tuin in
De jasmijn geurde diep en de zwaluwen vlogen hoog
De ondergaande zon zette de wolken in vuur en vlam
Wat een mooie avond beleven we, zei zij dromerig
Hun blikken en hun glazen ontmoetten elkaar weer
Een zachte tingeling van glazen in de roodgloeiende avond
Maar over een week korten de dagen weer, zei hij realistisch




Wachten op het lengen der dagen V

- Eindelijk neem je op, wat doe je?
- Ik luister naar de wind en de vogels
- Ben je het vergeten? Waar ben je?
- Ik lig in het gras, hoog wuivend en bloeiend
- Boeie! Je zou toch vandaag de wc bril maken?
- Ik kijk naar de wolkenschepen in de hemelzee
- En het badkamer raampje klemt, luister je wel?
- Ik koester me in de warmte van de zon
- Kom maar snel thuis en doe wat je beloofde
- En droom van eindeloze mooie zomerdagen
- Eindeloos? Over 3 dagen korten de dagen weer!





midzomernachtdroom

vannacht verscheen in een droom een gezicht
een maangezicht
kom met met mee, kom met me mee naar de grote zee
zong de maanmond
wat later stond ik huiverend aan het waterrand
de maan verleidde
kom, volg de gouden weg, zwem in mij met mij
de maan lachtte
ik werd er wakker, een warm gezicht bekeek mij
een zongezicht





ik lig in het gras, boven
mij buigen de takken door
onder het gewicht van de appels terwijl ik wacht op een plof
gaan mijn gedachten uit
naar Eva, Isaac en Steve
de wind zucht door het
gebladerte en doen de
takken zachtjes beven
ik durf mijn ogen niet te
sluiten en bescherm mijn
schoot met mijn handen
dan, als het denken en
het voelen een moment stil
in mijn bewustzijn zijn
hoor ik ergens een plof
ongezien is er een
appel gevallen. Denk ik.






vandaag om precies 16.21 uur werd de herfst
liefdevol opgevangen door spinnetje pleurnietop

of met meer eeuwigheidswaarde:

vandaag om 16.21 uur precies
maakte de herfst een zachte landing